Mea Venema
Mea Venema is er vroeg bij. Acht jaar oud is ze wanneer de deuren van de Kennemer Ballet Studio voor haar openzwaaien. Een professionele carrière kan niet lang uitblijven: op haar zeventiende treedt ze toe tot het Nederlands Dans Theater, toen onder leiding van Benjamin Harkarvy en Hans Van Manen. Met beide choreografen zal ze langdurig en intens samenwerken. Met Harkarvy werkt ze onder meer samen voor Recital en Grand Pas Espagnol. Met Hans Van Manen boekt ze succes in Metaforen, Grosse Fuge en Septet Extra. Ook met andere choreografen gaat ze in die periode in zee: John Butler (Carmina Burana, After Eden), Louis Falco (Eclipse), Jiří Kilián (Stoolgame, Cathedrale Englouti), Jennifer Muller (Strangers), Jerome Robbins (Moves), Job Sanders (Screenplay) en Glen Tetley (Mythical Hunters, Ricercare). Na zes jaar, in 1971, verlaat ze het Nederlands Dans Theater om haar intrede te maken bij het Geneva Ballet in Zwitserland, onder leiding van Alfonso Cata. Ze staat er op de planken in producties van George Balanchine, Anthony Tudor en Tod Bollender. In 1975 keert Venema echter terug naar Nederland. Na een korte stop bij het Nederlands Dans Theater treedt ze toe tot het Nationale Ballet, toen onder leiding van Rudi van Dantzig. Ze vertolkt er meerdere glansrollen, zoals Giselle in Sir Peter Wrights gelijknamige ballet en Julia in van Dantzigs Romeo en Julia. Ook met Kurt Jooss en Rudolf Nureyev werkt ze samen. Venema’s periode bij het Nationale Ballet betekent ook het weerzien met Hans van Manen: met hem maakt ze onder meer Dumbarton Oaks, 5 Tango’s, Four Schuman Pieces en Grand Trio. Uiteindelijk zal Venema vele internationale tournees vieren en meer dan twintig jaar met van Manen dansen in maar liefst drieëntwintig producties. De meeste hiervan werden voor haar gecreëerd. Sinds 1982 staat ze in voor de instudering van zijn choreografieën, twee jaar daarna wordt ze zijn assistent. Vandaag is Venema repetitor voor van Manens werk over de hele wereld. Ook is ze bestuurslid van de Stichting Hans van Manen, die moet garanderen dat van Manens werk niet in de vergetelheid geraakt bij nieuwe generaties dansers en choreografen. In 2005 werd Venema onderscheiden met de Prijs van Verdienste van de Stichting Dansersfonds '79.