Matteo’s danscarrière begon tamelijk laat: toen hij op zijn achtste naar Antwerpen verhuisde, moest er gezocht worden naar een nieuwe hobby. Zijn oudere broer speelde van jongs af aan voetbal, dus dat leek een evidente keuze. ‘Maar mijn moeder vond mijn lichaamsbouw en karakter niet echt bij die sport passen en schreef me in voor hedendaagse dans bij dansschool Arlekino.’ Daar spoorden ze Matteo aan om klassiek ballet te kiezen. ‘Ik wilde dat eerst niet doen omdat ik daar de enige jongen zou zijn. Opnieuw heeft mijn moeder me een duwtje in de rug gegeven en overtuigde ze me om het op zijn minst te proberen. Tijdens de lessen merkte ik hoe leuk ik het vond om tot in de kleinste details naar perfectie te streven. Zo werd ik verliefd op ballet.’
Na vier maanden balletlessen in Arlekino kwam Matteo’s leerkracht met het idee om auditie te doen bij de Koninklijke Balletschool. ‘Omdat ik weinig ervaring had, ging ik er zonder enige verwachting heen. Pas bij aankomst op de auditie besefte ik dat als ik hier wilde blijven, ik ferm mijn best zou moeten doen. Ik herinner me nog dat ik uit schrik om fouten te maken danspasjes afkeek van de anderen. Net door de weinige ervaring hebben ze me uiteindelijk aangenomen: ik had nog niets verkeerdelijk aangeleerd gekregen, ze konden me slijpen als een ruwe diamant. Het was heel hard werken, maar ik voelde me er goed en ben er enorm gegroeid.’