Creature: de personages

Het begin van een repetitieproces is altijd zwaar, want je moet zoveel stappen leren en tellen en tegelijk moet je een manier vinden om in je karakter te komen. Mavin Khoo heeft ons al veel verteld over wie Marie en Creature zijn. Marie is een erg sterke vrouw. Vorig jaar heb ik de rol van Giselle gedanst. Zij was ook sterk maar op een andere manier; Zij was een soort leider in haar dorp, in de groep van vrouwen rondom haar. Ze stond altijd op het voorplan, terwijl Marie in de hoek staat schoon te maken. Ze doet haar plicht, dag na dag, en niemand ziet haar echt.

Voor een westers publiek zal het misschien niet altijd duidelijk zijn waarin de vrouwelijke kracht van Marie schuilt. Je moet haar dan ook bekijken door de bril van een oosters feminisme. Ze is zo puur, een meisje nog. Niemand heeft haar ooit aangeraakt en ze weet niet goed hoe ze daarop moet reageren wanneer dat wel gebeurt. Tegelijk heeft ze de kracht van een volwassen vrouw die het in zich heeft voor anderen te zorgen. Ze zegt misschien niet veel, ze geeft geen weerwoord, maar dat betekent niet dat ze alles zo maar aanvaardt. Daar herken ik mezelf wel in. Ik ben Japanse en in onze cultuur protesteren we misschien niet zo veel, maar dat betekent niet dat we geen meningen hebben. Als iemand me pijn doet, ga ik bijvoorbeeld geen excuses eisen. Ik leg het gewoon naast me neer. Dat is sterker dan dat ik het conflict zou aangaan, denk ik, want dan verlaag ik me tot het niveau van diegene die me gekwetst heeft.

Er zit zoveel in deze voorstelling waar mensen zich in zullen herkennen. Marie wil Creature beschermen, ze vindt hem schattig, zoals mensen van hun huisdier kunnen houden. De Majoor daarentegen jaagt haar schrik aan. Hij raakt haar aan op een akelige manier en hij bekijkt haar op een wijze die haar angst inboezemt. Dat is een gevoel dat elke vrouw wel kent. Wat we trachten te bereiken met dit stuk is dat mensen emoties beleven. Het is zoals Akram Khan zegt: misschien begrijp het publiek niet alles, maar mensen moeten wel vanalles voelen. Ik kan me in het algemeen niet zo goed in woorden uitdrukken. Daarom ben ik ook beginnen te dansen, dat is hoe ik dingen overbreng. Ik hoop dat ik het publiek met mijn vertolking zover kan brengen dat ze de emoties van Marie in zichzelf voelen.

Ik zie Creature als een soort van wezen van Frankenstein, een cyberborg-achtig creatuur (half mens, half machine dus) dat uit verschillende lichaamsdelen is samengesteld. Hij leeft vooral in zijn eigen wereld. Hij beeldt zich dingen in die er niet zijn, heeft episodes van paranoia. In mijn ogen is hij een volwassen man die een kinderlijke manier van denken heeft. Mentaal is hij als een tienjarige, er zijn nog zoveel dingen die hij moet ontdekken. Hij is erg eenzaam en geïsoleerd. Zijn gemeenschap duwt hem weg omdat hij anders is. Dat wordt het moeilijkste aan deze rol, dat ik mezelf ook wat zal moeten isoleren om Creature te kunnen vertolken. Ik ben een methodische danser. Ik moet echt in de diepte gaan en proberen uit te zoeken hoe iemand in zijn situatie zou reageren. Ik beeld me bij bepaalde scènes in dat hij tien dagen alleen in een isoleercel heeft gezeten en compleet gek wordt.

Mavin Khoo reikt me ook wel handvaten aan om die waanzin te verkennen. Dan zegt hij: ‘Stel je voor dat je een ring in je oor hebt en dat je die er met de beste wil van de wereld niet uitkrijgt. Hoe ga je dat tonen met je lichaam?’ Zoiets moet je dan zo natuurlijk mogelijk proberen over te brengen. Het is wel dans natuurlijk – dat is de taal die we gebruiken – maar het dierlijke, het gekke, de psychosen: die wil ik zo overtuigend mogelijk op de scène tonen.

Ik hoop dat toeschouwers iets zullen opsteken van Creature. Dat ze mensen die anders zijn bijvoorbeeld kunnen appreciëren voor wie ze zijn. Creature gaat voor mij ook over hoe we omgaan met mensen die niet met de stroom mee kunnen zwemmen. Ik heb bijvoorbeeld een broer met een beperking. Hij is 28 nu en leeft grotendeels in zijn eigen wereld. Bij zijn geboorte zeiden dokters dat hij nooit zou kunnen stappen of schrijven of praten. Maar in onze familie werd hij altijd als een normaal iemand behandeld en dankzij die liefdevolle omkadering kan hij dat nu allemaal wel, op zijn eigen manier. Mijn broer is zeker een inspiratiebron voor me bij deze voorstelling.