Het ritueel van Oriana Ikomo

‘Twee jaar geleden sprak Wouter Deltour van Muziektheater Transparant, de producent van Winterreise, me aan over dit project en ik had er meteen een goed gevoel bij. Het idee om klassieke muziek te verwerken naar iets hedendaags, dat dichter bij mezelf ligt, sprak me erg aan.

We zijn met vijf muzikanten die de muziek van Schubert op hun eigen manier brengen. Ik koos voor het lied Das Wirtshaus. In de kleuren en akkoorden hoorde ik iets jazzy met een bombastische intro. Daar kon ik meteen mee aan de slag. Zo hebben we alle vijf een heel eigen stijl.

Soul en R&B zijn de muziekstromingen waarmee ik ben opgegroeid en waar ik altijd graag naar luister. Ze zullen altijd een deel van mijn leven zijn. Maar ook de klassieke piano speelde een grote rol in mijn jeugd en ik heb tot mijn 19e alleen piano gespeeld. Ik hield van de muziek, maar ik botste met de klassieke mentaliteit op school. Ik zocht meer vrijheid in wat ik wilde doen, en dus moest ik kiezen. Mijn leven volledig wijden aan klassieke muziek voelde niet goed. Toen ik in aanraking kwam met jazz, was ik op slag verliefd. Ik ging op ontdekkingstocht en begon jazz te studeren.

‘Ik sta dichter bij Schubert dan ik zelf dacht’

— Oriana Ikomo

Tijdens mijn studies had ik weinig met Schubert. Ik hield meer van Debussy en Ravel. Zij gaven me meer vrijheid, en vooral bij Ravel hoorde ik al jazzy invloeden. Schubert was voor mij te streng, te klassiek. Dankzij Winterreise heb ik ontdekt dat dat vooroordelen waren. Ik heb nu een goede band met hem. Er zitten een nostalgie en een romantiek in zijn werk die ik eerder niet had opgemerkt. Een naïviteit, ook.

Weemoed, romantiek, de reis van het leven… Het zijn thema’s die ook in mijn eigen muziek terugkomen. Mijn laatste EP heet THE HEALING, wat dicht in de buurt komt van Winterreise. (lacht) Ik ben op alle vlakken een hopeloze romanticus. Ook visueel speel ik in videoclips graag met romantische, bombastische kleding of schilderijen. Dat heb ik geleerd uit de klassieke wereld. Misschien sta ik dus dichter bij Schubert dan ik zelf dacht.

De winter was vroeger mijn favoriete seizoen. Het is een periode van rust en tegelijk mijn meest creatieve tijd. Een moment om te schrijven, te componeren, in de studio te werken... Daar hou ik van. De zomer is de tijd van actie, van ondernemen, maar de winter dwingt me om terug tot mezelf te komen. Al duurt hij in België wel wat te lang, van september tot eind mei? (lacht)

Voor een optreden – of het nu een voorstelling is of een optreden met mijn band – heb ik stilte nodig, de stilte voor de storm. Voor ik opga, mediteer ik een half uurtje. Vroeger had ik veel last van plankenkoorts, wat vreemd is, want als kind stond ik graag in de spotlights. Mediteren en ademhalingsoefeningen helpen me. Ik moet even de connectie maken met mijn lichaam en de grond. Ook de connectie met anderen is belangrijk. Voor we het podium opgaan, pakken we elkaar even vast. Aan mijn band vraag ik altijd voor het optreden hoe iedereen zich voelt. Ze moeten dan met één gevoel antwoorden. Soms hoor ik: ‘een beetje traag’ of ‘sexy’… Die stemming bepaalt vaak het concert. Muziek werkt ook therapeutisch voor mij. Als ik speel of repeteer, kan ik alles vergeten en ga ik volledig op in de muziek.’

Foto © Ivan Put