‘Ik werk graag met Tom Goossens. Aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent gaf ik les aan hem en toen ik later zijn De Barbier (een voorstelling van Goossens voor DESCHONECOMPANIE gebaseerd op Il barbiere di Siviglia, red.) zag, was ik jaloers op de acteurs. Ik wilde er ook in meespelen, maar ik heb geen bijzonder goede zangstem. Toen Tom een vervanger zocht voor een rol in Fledermaus Forever, de bewerking van de operette van Johann Strauss die hij maakte voor Muziektheater Transparant, belde hij me met de vraag of ik niemand wist? “Of ben jij vrij”, vroeg hij plots en zo is het gekomen. Zo werd ik Alfred in Fledermaus Forever, een personage waarover men in het stuk zegt dat hij een vreselijke stem heeft (lacht).

Later kwam Die Fledermaus voor Opera Ballet Vlaanderen en toen was mijn liefde voor Tom en zijn werk er helemaal. Hij is iemand met een zeer goed oog, slaagt erin mij mee te nemen in het verhaal van een operette die ver van mijn bed staat. Tom kan een publiek dat nooit naar opera of operette gaat laten luisteren naar die muziek. En het publiek dat vaak naar de opera gaat, kan hij verrassen. Daarnaast is Tom een warm en liefdevol persoon. Ik krijg altijd veel aanwijzingen van hem, dat vind ik prettig. Ik voel me dan begeleid. We zitten altijd wel op dezelfde lijn.

‘Tom Goossens kan een publiek dat nooit naar opera of operette gaat laten luisteren naar die muziek. En het publiek dat vaak naar de opera gaat, kan hij verrassen’

Die Fledermaus was een hele ervaring voor mij. Daar stond ik als kleine toneelspeler tussen al die grote stemmen en met een heel orkest achter mij. Dan denk ik: wat kan ik eigenlijk? Ik kan alleen wat vertellen. Vind je dat ik te bescheiden ben? We hebben allemaal ons metier natuurlijk, maar die operasolisten en muzikanten hebben een kunde die ik niet bezit. Bovendien weet je dat het Symfonisch Orkest van Opera Ballet Vlaanderen een ontiegelijk hoog niveau heeft. Het is zo
indrukwekkend om naast een sopraan en een orkest te staan en die fysieke kracht van de muziek te voelen.

Voor een voorstelling heb ik ook graag een koffie met een chocolaatje. Ik heb altijd chocola in mijn auto. Acteurs poetsen hun tanden voor ze opgaan, maar van tandpasta krijg ik een droge mond. Dus poets ik mijn tanden zonder tandpasta en daarna heb ik graag iets zoets in mijn mond. Ook heerlijk is om na de voorstelling nog wat koude koffie te vinden met een stukje chocola. Ik hou van koude koffie.

Mijn teksten leren is gewoon blokken, blokken, blokken en ezelsbruggetjes zoeken. In Die Fledermaus had ik als spiekbriefje een kaartje met de indeling van de scènes op zak. Ik heb het gelukkig nooit moeten gebruiken. Wat ook erg helpt als je aan het studeren bent, is iets anders doen. Je tekst opzeggen tijdens het stofzuigen of afwassen, bijvoorbeeld. En goed weten waarom een woord er staat. Waarom staat er “fijn” en niet “leuk”. Zeer belangrijk. Ik warm ook nooit op. Als ik voel dat mijn mond wat lui is, doe ik wel eens van “pakkende paarden, pakkende paarden, pakkende paarden…”, maar dus zeker niet zoals solisten hun toonladders oefenen. Zelfs dat is bij operazangers al een mooi geluid. Ik ben heel blij dat ik dat binnenkort bij jullie opnieuw voor Peer Gynt mag horen: opwarmende zangers. (lacht)’

Foto © Diego Franssens