Solisten uit eigen koor en orkest

Ekaterina was aangenaam verrast toen ze te horen kreeg dat ze Elgars Sea Pictures mocht brengen. Ze zingt al enkele jaren als alt in het Koor van Opera Ballet Vlaanderen, maar alleen voor een orkest staan is nieuw voor haar: ‘De eerste keer dat ik met een orkest soleerde, was tijdens het openluchtconcert op het Sint-Jansplein in september. Ik vond dat heel spannend, maar ik voelde me enorm gesteund door dirigent Alejo Pérez en de collega’s achter mij. De aankomende concerten zullen opnieuw een uitdaging worden, want zingen in een concertzaal is anders dan in de buitenlucht met microfoon. Met de hulp die ik krijg van iedereen in huis voel ik dat ik me volledig zal kunnen geven’, vertelt ze.

Als solist aantreden vraagt een andere aanpak dan in een koorgroep zingen. Samen met de vaste begeleiders in ons huis oefent Ekaterina de partituur in en werkt ze op de tekst. Verder concentreert ze zich op de historische context van het stuk. Ze is zelf musicologe van opleiding en vindt het cruciaal om te begrijpen wat de ideeën van de componist waren: ‘Door over Elgars muziek te leren en te lezen, kan je stilistische keuzes maken en zoeken naar de geschikte manier waarop je zijn werk brengt. Die voorbereiding is even belangrijk als het leren van de noten, de tekst en de structuur’, zegt Ekaterina.

Hij speelt al meer dan dertig jaar hobo in ons Orkest, maar ook voor Arie is het de eerste keer dat hij alleen voor zijn collega’s staat. ‘Ik heb wel al eens de Sinfonia Concertante van Mozart gespeeld met andere solisten, maar als enige voor ons Orkest soleren, dat heb ik nog nooit gedaan’, zegt hij. ‘Het hoboconcerto van Richard Strauss ken ik heel goed: ik speelde het vele jaren geleden al met een ander orkest en geef regelmatig masterclasses over het werk. Het is een van de belangrijkste stukken ooit geschreven voor hobo — bijna alles wat je als hoboïst moet kunnen, krijg je op je bord als je het concerto speelt. Bovendien vind ik het een prachtig werk, al was Strauss daar zelf niet overtuigd van.’

Dat iedereen binnen de hobowereld het stuk kent, is een risico — dat weet Arie maar al te goed. Toch twijfelde hij niet toen hij van dirigent Alejo Pérez de vraag kreeg om het concerto te spelen. ‘Ik zei volmondig ja, het is een eer dat hij dit wil doen met mij. Ik zie het als een uitdaging en vind het interessant om me in het werk te verdiepen. Er zijn zoveel verschillende uitvoeringen die ik beluisterd heb en waar ik veel van opsteek, nu kan ik zelf mijn eigen ideeën zoeken en ontwikkelen,’ vertelt hij. ‘Vooral in het tempo zijn er veel interpretatiemogelijkheden, maar ik hoop een gulden middenweg te vinden waarin de muziek zowel de nodige rust als vlotheid krijgt, zodat het publiek mee is in mijn verhaal.’