Cardillac uit 1926 grijpt je naar de keel als een bloedstollende whodunnit en knipoogt tegelijk naar de Antwerpse juwelierswereld van vandaag. Het libretto, naar een vroege misdaadroman van E.T.A. Hoffmann, brengt een tijdloos verhaal. Hindemiths sobere muziek is bijzonder to the point en weet de dramatische situatie in een knip te vatten. Een ruwe diamant in de handen van regisseur Guy Joosten.
Hindemiths eerste grote opera Cardillac (1926) ontleent haar stof aan Das Fraulein von Scuderi van E.T.A. Hoffmann. Een moderne grootstad leeft onder een ongekende terreur - de angst voor onopgeloste moorden doet het volk sidderen en de leiders naar grote middelen grijpen. Tegen die achtergrond wordt het verhaal van de juwelier Cardillac verteld, die zijn kunst niet kan loslaten en tot een moordenaar verwordt.
Voor deze productie van Cardillac nodigde Opera Vlaanderen Guy Joosten uit, die in 2009 met Wozzeck zijn affiniteit bewees met opera’s uit de vroege twintigste eeuw. Gewezen chef-dirigent Dmitri Jurowski die in dit werk zijn meesterschap in dit genre bewees, neemt de muzikale leiding van Cardillac in handen. In Cardillac wordt de hoofdrol opgenomen door de Britse bariton Simon Neal, die eerder schitterde in Calixto Bieito’s productie van Mahagonny.
Laat- en postromantiek, neo-classicisme en neobarok vinden elkaar in het concert Vier letzte Lieder, dat een fraaie staalkaart biedt van het Duits-Oostenrijkse muziekleven van de eerste helft van de 20ste eeuw - een boeiende cultuurhistorische dwarsdoorsnede waarin wereldlijk succes en verguizing van kunstenaars in schril contrast tot elkaar staan.
Een muzikale en culturele dwarsdoorsnede van de jaren 1920: Suite 1922 van Paul Hindemith (fragmenten); liederen en pianomuziek van George Gershwin, Kurt Weill, Paul Magritte e.a.
